Donar in de Kantlijn: Donar naar de finale!

Heerlijk, al die commotie rond de wedstrijd Leiden tegen Donar. Het hele jaar gonst het op internet van de verontwaardiging over het feit dat Donar geen gratis livestream aanbiedt. Het Groningse argument: dat kost toeschouwers. Voorstanders zeggen dat zoiets juist belangstellenden genereert. Hoe het ook zij: vlak voordat de wedstrijd in Leiden begint, wordt bekend dat voor de geboden livestream vanuit de Schuur betaald moet worden. Is dat even raar. Daar is men in het Leidse toch tegen? De website van Leiden roept toch vooral op naar de Vijf Meihal te komen. Veel toeschouwers kan die niet bergen en toch zijn er opvallend veel lege plekken. Oorzaak? Verband? Stof tot nadenken in elk geval. Zijn er mensen weggebleven omdat ze niet in de kansen van ZZ meer geloven, of is het toch de stream die mensen thuis doet blijven? Geld kost het hoe dan ook, ook bij een betaalde stream die veel minder kost dan een toegangskaartje.

Ook heerlijk: een lange serie wedstrijden is lichamelijk vermoeiend. Maar ook is het een psychisch schaakspel. Wedstrijd één wordt door Leiden gewonnen. Men is daar in de wolken. Maar bij de tweede editie rolt Donar Leiden simpelweg op. Dat maakt dat het zelfvertrouwen van eigenaar wisselt. Dat wordt nog eens versterkt als Donar ook vrij soeverein op vreemde grond wedstrijd drie wint. Maar in Plaza komen beide ploegen weg met twijfel en hoop. Een winnende driepunter van Lance Jeter geeft Donar dan wel de winst, het is beangstigend dat de Leidenaren zo dichtbij de winst zijn geweest. Maar toch: 3-1 voor Donar. Een luxe die alleen sterke schouders kunnen dragen. Het mag duidelijk zijn: de Donarploeg mist in wedstrijd vijf de uitdaging om voluit te gaan. Geen scherpte, een zeer laag schotpercentage, een karrenvracht aan turnovers, er staat simpelweg geen finalist op de vloer. Voor coach Skelin een koude douche. Verliezen, het hoort bij sport. Maar in de halve finale plichtmatig een potje vol spelen, dat slaat natuurlijk helemaal nergens op. Rogier Jansen van Leiden heeft het bij het juiste eind als hij in een vroeg stadium Skelin ziet doorwisselen: die is al met donderdag bezig! En inderdaad: in het vierde kwart zet hij zijn bankspelers in, de wedstrijd is al verloren! Hoe kan zoiets? Bij profs! Jansen geeft aan dat het hem ook dikwijls is overkomen. Nu kan coach Skelin tonen de ware Coach van het jaar in de DBL te zijn. Donar moet er 4-2 van maken, anders kantelt het psychisch voordeel geheel om naar Leidse kant!

Gisteren wint Zwolle, in een middagwedstrijd, van Den Bosch met 78-68. In feite speelt SPM met een soortgelijke houding als Donar op dinsdag: slordig, ongeïnspireerd, zwak verdedigend. Toch doet dat weinig af aan de Zwolse prestatie. Die knallen van ver en mogen dat rustig blijven doen. Ondertussen slingert Lance Jeter, als een ware Uncle Sam, een oproep het internet op om toch vooral naar MartiniPlaza te komen. De ploeg heeft support nodig! En die komt trouw: 3680 toeschouwers zijn aanwezig, net als oud-speler Jason Dourissau, die de hal met een bezoek vereert!

Het wordt een bikkelharde en zinderend spannende pot basketbal. Geen wonder, in feite is het voor beide teams “do or die”. Aangevuurd door de trommelaars en vlagvertoon gaat het hard tegen hard. Maarten Bouwknecht start met een driepunter en krijgt in deze topwedstrijd volop speeltijd. Het bewijs dat hij uitgegroeid is tot een dragende kracht. In dat eerste kwart is ook één van de mooiste scores van het seizoen te zien: een 360 van Craig O, inclusief score. Beide teams scoren om en om en zo eindigt de periode op 19-18.

Het tweede kwart start met het verschijnsel dat we ook in eerdere wedstrijden zagen. Waar Rogier Jansen maar mag blijven zeuren, krijgt Ross Bekkering bij de eerste de beste opmerking meteen een technische fout. Maarten Bouwknecht er maar weer eens een drietje in voor 27-23. En zet Dylon Cormier zijn plotseling goede vorm door en brengt Leiden dicht bij Donar: 27-26. Nuttig is ook het rebounden van Koenis en het scoren van Sanchez. Als Jansen op de grond ligt door een eigen flop doet Cormier weer van zich spreken. Donar heeft weliswaar een gaatje geslagen, maar het is een kleintje. Ruststand 42-35.

In het derde kwart loopt Donar iets verder uit. Zo brengt Sean Cunningham met een listig duwschotje de stand op 47-37. Maar dat luidt de gebruikelijke niet te snappen Oranje periode in. Keer op keer wordt er gefloten, waardoor vooral Donar uit zijn spel raakt. Leiden sluipt dichterbij door Willman en Cormier, maar moet ook een veer laten als Mo Kherazzi met vijf fouten het veld moet verlaten. Er gloort echter hoop voor de meegereisde Leidensupporters als zij zien dat hun ploeg het heeft gepresteerd gelijk te maken: 54-54.

Do or die. Het seizoen is voorbij als Leiden verliest, maar ook voor Donar is het van cruciaal belang deze strijd winnend af te sluiten. Niemand geeft er een cent voor als het 3-3 in de serie zou worden en Leiden op eigen bodem de serie mag afsluiten. Deze wetenschap is het sein bij uitstek voor de Donarploeg om het vierde kwart furieus te starten: Cunningham, Sanchez, Jeter en Clark knallen uit de startblokken, waardoor de stand op 62-54 komt. Het is opmerkelijk dat er nog een vaatje energie aangesproken kan worden, zo op het eind van de wedstrijd. De heren in het oranje vinden het in die fase blijkbaar nodig Ross Bekkering de wedstrijd uit te fluiten en ook Thomas Koenis snapt er niks meer van. Arm omhoog is een fout? Maar dan denkt de veel besproken Rogier Jansen ZZ terug te brengen met een belangrijke driepunter. Maar nee, de oranje heren hebben een fout van Joe Willman gezien, de score gaat niet door. Jeter perst er een sprintje uit, steelt de bal en Sanchez brengt de stand op 73-64. Eindelijk, eindelijk, eindelijk krijgt Rogier Jansen de technische fout waar hij al wedstrijd na wedstrijd om vroeg. De tijd wordt opgesnoept en Leiden kan weinig anders meer dan fouten maken. Dat brengt Lance Lamar Jeter op de vrijeworplijn. Het MVP, MVP schalt door Plaza! Eindstand 77-71. Plaza ontploft, zoals het in de geschiedenis al zo vaak is ontploft: wat een leven, wat een sfeer, wat een lawaai. Oei oei, Rogier Jansen, hoor je dat? Maar natuurlijk niet: hij zit met een handdoek over het hoofd achter de boarding.

Terugkijkend op de serie is die ene uitoverwinning doorslaggevend geworden voor Donar. Beide ploegen waren zeer aan elkaar gewaagd. Was het minder spannend geweest als DeJuan Wright niet geblesseerd was geraakt? Rogier Jansen bewees zijn team geen dienst door de Groningers theaterpubliek te noemen. Het heeft Donar en zijn publiek zeer geïnspireerd. Het “Jansen bedankt” was vanavond dan ook niet van de lucht. Maar eigenlijk was Donar bij voorbaat de winnaar. Als het Leidse publiek, bij aanvang van het seizoen “Dit jaar niks in Groningen” zingt, is dat de goden verzoeken. Met name de Dondergod. Mag ik zeggen dat dit niet slim is? Ja, dat mag ik zeggen.

Jan Weeber