Is dat even een omschakeling. Na de weergaloze pot om de bekerfinale tegen Leiden, nu een duel tegen het nietige Weert van coach Niels Vorenhout. En dus zijn er, ook al is het zaterdagavond, geen 3500 toeschouwers aanwezig en is de sfeer ook niet zo heerlijk opgepompt, zoals een paar dagen geleden. Meer iets berustend, men wacht af. Wat zal het worden? Als Donar verliest van de Limburgers, dan zou dat een regelrechte blamage zijn. De tegenstander speelt immers met louter Nederlanders. Helemaal honderd procent waar is dat niet. Immers Kenneth, zoonlief van oudcoach Ollie, heeft in Amerika gespeeld. Daarnaast keerde Andre Burton terug in het Limburgse. Op amateurbasis, wel te verstaan. Hetgeen de financiële status van de club nog maar eens onderstreept. Zoiets biedt evenwel ook kansen. Immers, we willen met zijn allen het niveau van Nederlandse spelers verhogen door ze veel wedstrijdervaring te laten opdoen. Welnu, dat kan in ploegen als Weert, Rotterdam en Amsterdam.
Echter: het gaat je niet in de koude kleren zitten, als je coach van BSW bent. In een interview in De Limburger beklaagt Vorenhout zich dan ook over het vertrek van Sjors Besselink, één van zijn beste spelers, maar ook van hoofdsponsor Maxxcom. En dat hij derhalve met zijn ploeg niet toekomt aan “the next step”, wat in feite het klimmen op de ranglijst inhoudt. De hoofdtaak is in feite ervoor te zorgen dat zijn spelers plezier in het spel houden. Zie daar de grote tegenstellingen in de DBL. Waar Vorenhout zijn spelers, als spelerscoach en dus behoedzaam benadert, daar geeft zijn tegenstrever Ivica Skelin die van hem flink op zijn falie als er niet naar behoren wordt gepresteerd. In feite het verschil tussen amateurs en professionals dus. Voor Vorenhout geldt, nu hij heeft aangegeven niet nog zo’n jaar vol verliezen mee te willen maken, dat er een keuzemoment aankomt: blijf ik coach of zie ik om naar elders?
De wedstrijd zelf: wordt het een show, een zakelijke overwinning en valt er wat te genieten? Dat verhaal is in cijfers snel verteld: 20-10, 44-20, 73-34 en de eindstand 92-50. En eerlijk gezegd heeft het van alle drie opties iets. Weert was te zwak en dus kun je de wedstrijd schriftelijk afdoen. Maar onderscheidend is dat alle spelers van Donar scoorden, dat het fysieke duel tussen Van Kempen (Weert) en Bekkering (Donar) een wedstrijdje in een wedstrijd was en dat de opdracht van Skelin duidelijk was: probeer onder het bord te scoren. De uitvoering leverde soms knoeiwerk (balverlies) op, maar af en toe ook heerlijk passwerk. Als spelers elkaar op die manier weten te vinden, dan heb je een zekere score. Mooi, mooi, mooi! Aan de wijze waarop Sean Cunningham uitleg van coach Skelin kreeg met tekenbord was te zien dat deze wedstrijd ergens toe diende. Er moest iets geoefend worden: het passwerk dat vooraf gaat aan penetratie in de bucket.
Tot slot: jawel, toch weer meer dan 3000 toeschouwers aanwezig, dat mag toch opmerkelijk heten met zo’n zwak affiche. Net zo opmerkelijk als de diverse airballs die Weert schoot. En actie van de avond: Wright die een bal binnenhoudt door de reclameborden van PRA te torpederen. Schitterend, ik kreeg ineens visioenen van Pete Miller….
Jan Weeber
Geen reacties