“Donar in de kantlijn”, het bestaat al langer. Op Facebook. Een soort blog of column over Donar basketbal. Gezien vanuit een fan, die sinds 1974 meeloopt en redelijk verstand van het spelletje heeft. Geen ultieme deskundige dus, maar wel iemand die een verhaaltje schrijven kan. En zo stond Bert Nienhuis, voorzitter van de Supportersvereniging Donar voor mijn neus. Of ik dat geschrijf wel voor de SV wilde doen. En ja hoor, dat wil ik zeker wel, mits iedereen dan maar begrijpt dat “Donar in de kantlijn” een column is. De beleving van een fan dus, die wedstrijdanalyses en andere deskundigheden aan het journaille over laat.
Beleving dus, immers sport is emotie. En van dat laatste hebben we het afgelopen jaar heel veel gehad. Het winnen van de beker en het landskampioenschap gaven veel vreugd. Er ging een record aantal toeschouwers naar MartiniPlaza. En onlangs werd de Supercup er nog eventjes bij gewonnen. Gejuich alom.
Echter: er was ook emotie over het voortbestaan van de club. Zwarte cijfers eiste de Supportersvereniging via een spandoek. Ik, optimist als ik ben, was het niet eens met al dat gemopper. Maar gaf later aan de genoemde Bert toe, dat ik er naast zat. Er bleek een hoop mis op bestuurlijk vlak. Dat dit emotie opriep, het was terecht. Dat de SV werd neergezet als een stelletje zeurpieten (tot in het programmaboekje toe) onjuist. Hoe dan ook: wat mogen we ons gelukkig prijzen dat een Taskforce die gevreesde ondergang heeft voorkomen. Van dichtbij weet ik hoe hard zij daar voor hebben geknokt. Geen herhaling van 1983 voor ons, waar Wychen wèl de handdoek in de ring wierp en Weert en Amsterdam noodgedwongen met enkel jeugd speelt.
Nu gaan we verder met meerdere kleinere sponsoren. Hoewel, wat is klein? Blijkbaar is het mogelijk om ook dan een goed team op de speelvloer te krijgen. Voor Nederlandse begrippen zijn Wright, Jeter en Sanchez toppers. Hetgeen ook geldt voor Bekkering en Koenis. En dan nog Osaikedinges, Cunningham, Ridderhof en Bouwknecht van de bank, het kan beslist minder.
Wat in mijn ogen beter had gekund is het Donar-logo. Ik ga het dus hebben over smaak. Dat daar niet over te twisten valt en zo. Nu ziet Energy Valley Topclub het liefst sportbesturen samenwerken. En dus zou elke aangesloten club de naam “Groningen” moeten dragen. Vandaar: Donar Groningen. Derhalve geen hamer, bliksemflits en renwagen van de Dondergod in het logo, maar het wapen van de stad Groningen. Met een Duitse adelaar. En nog wel in de blauw-witte Donarkleuren ook. Tot zo ver helemaal goed. Maar waarom is zijn indrukwekkende staartveer verworden tot een Donald Duckkontje? En waarom houdt deze platgeslagen kip de bal niet vast met gevaarlijk angstaanjagende klauwen? Waarom zulke lange halzen dat de adelaar meer op een stervende zwaan lijkt? En waarom de naam Donar in het babyblauw? Boezemt dat angst in bij de tegenstander? Smaak dus. Maar ik kan het even niet laten te zeggen, omdat ik nou eenmaal altijd interesse in logo’s heb. Maar goed, ik ben dus geen mopperaar en hoop dat ik de enige ben die er zo over denkt en ga weer vrolijk verder.
Tot slot: het beleven van topbasketbal is een hobby. Vandaar mijn optimisme. Het is “maar” een hobby, er zijn belangrijkere dingen in de wereld om je druk over te maken. Maar waarom doe ik het dan? Laat ik dan niet opnieuw het wiel uitvinden en een quote van Marco Van Den Berg aanhalen: “in dit hart stroomt Donarbloed”. Bij jullie toch ook? Nou dan! Laten we die “Donar pride” vanaf de tribunes af laten horen met trommelen, schreeuwen, zingen, klappen en stampen. Tot ziens, tot Donar!
Jan Weeber
Geen reacties