En daar ging ik weer, mijn vriend opgehaald en op weg naar Stad. Heerlijk kletsend over de aanstaande wedstrijd tegen Aris, ook wel het duel van het Noorden genoemd, betraden wij de enige basketbaltempel van Nederland, waar het al aardig vol begon te worden. We namen plaats en het spektakel kon beginnen. Al binnen een minuut lieten de in oranje gestoken jochies van zich horen. Onze coach Skelin werd op niet mis te verstane manier duidelijk gemaakt dat hij vooral zijn mond moest houden en in zijn hok moest blijven.
En dan, na drie minuten, zucht de hele tempel als er een pass komt vanaf eigen helft naar voren. Je hóórt iedereen denken: ‘wat doet die sukkel nou weer’! Maar dan ineens uit het niets, komt daar een enorme meteoriet aangevlogen die de pass in zijn meters lange vlucht oppakt en wonderschoon in het netje dunkt. Voor het eerst deze avond rolt er een orkaan van geluid van de tribunes naar beneden, de heilige vloer op. Iedereen raakt er minuten lang niet over uitgesproken. Waar kwam die man ineens vandaan?? Uiteindelijk gingen we er maar eens goed voor zitten.
Ik heb er niet zoveel verstand van, ik kom meer voor een gezellige avond Donar en om een leuke pot basketbal te zien, maar ik vond dat er heel goed, geconcentreerd, lekker kort op de man werd verdedigd. Ook de rebounds, zowel verdedigend als aanvallend, liepen lekker en al met al gingen we redelijk tevreden de rust in met een stand van 45 – 39. Ook positief aan de eerste twee kwarten was, dat de in oranje gestoken jochies na de reprimande tegen onze coach in de eerste minuut, weinig van zich lieten horen.
De tweede helft brak aan. Waar in vredesnaam zat ik nú naar te kijken?? Waar waren mijn helden? Een stel slome donders, niet wakker, stond in het veld tegen Aris te ballen.
Er werd slecht verdedigd, te ver van de tegenstander af en de rebounds liepen niet.
Ook de in oranje gestoken jochies vonden dat er wat meer spanning in de stand gebracht moest worden en werden zo redelijk bepalend.
Waar mijn helden heel sportief de T’s en onsportieve fouten voor hun rekening namen mochten de mannen uit Leeuwarden alles. Zelfs een middelvinger naar één van de oranje jochies, na het behalen van zijn vijfde P, was toegestaan.
Als klap op de vuurpijl moest de tafel de jochies erop wijzen, dat ze vergaten ons twee vrije worpen te laten nemen. Ik doe daarom ook een oproep aan de bond om deze jochies per direct hun licenties af te nemen en ze nooit meer toe te laten op een basketbalveld!
Gelukkig bleven mijn helden rustig, op Rogier na. Ja, hij kon het weer niet laten. Ondanks alle spreekkoren vanaf de tribunes om zijn mond te houden, luisterde hij niet naar ons en ging aan één van de in oranje gestoken jochies vragen waarom hij geen T kreeg. De man antwoorde (terecht): ‘wil jij een T? Ok, hier is die dan’. En Rogier mocht van Skelin (prima!) gaan douchen.
Nog 11.1 seconde te spelen met een stand van 87 – 87 op het bord, een inworp voor ons. ‘Doe de jassen maar weer uit, dat word verlengen’, hoorde ik overal om me heen fluisteren. Er werd in geworpen en 1.8 seconden voor de bel dacht JD: ’laat ik eens gooien’. De bal vloog over een afstand van NEGEN!! meter naar het netje en plof!
De orkaan van geluid was onwaarschijnlijk in onze tempel. Aris probeerde het nog wel, maar miste. Met 90 – 87 wonnen we het duel van het Noorden. JD op de schouders en duizenden dansende supporters. Zelfs de vips juichten.
Nat van kruin tot hakken reden we weer naar huis. We raakten er niet over uitgesproken, wat een game! Twee punten in Groningen, maar het had wel anders gemoeten in de tweede helft. En dat lag zeker niet alleen aan de in oranje gestoken jochies.
Groet,
Uw ReRo
Geen reacties