Zondag 29 mei 2011, 8 uur ‘s ochtends. Nu al wakker. Spanning? Tuurlijk, maar ook erg veel zin in deze laatste, allesbeslissende wedstrijd van het seizoen: de zevende finalewedstrijd tegen ZZ Leiden.
Donar (GasTerra Flames), regerend landskampioen en daarvoor in 1982 en 2004 ook al, tegen Leiden dat in 1978 voor het eerst en enige keer landskampioen werd. De stress van het kampioenschap verlengen tegen de stress van voor het eerst in 33 jaar tijd weer kampioen worden. Marco van den Berg die met een mooi resultaat afscheid wil nemen van de ploeg waar hij in zijn jeugd bij speelde tegen Toon van Helfteren die in zijn twintig speeljaren (waaronder drie in Leiden) en twintig coachjaren nog nooit landskampioen is geworden.
Camera mee? Check. Confettikanonnen mee? Check. Goed humeur mee? Check. Drank om een eventueel verdriet weg te drinken? Check. Half 11, klaar om naar Martiniplaza te vertrekken. Nog vermoeid (of brak) van gister stonden daar al wat fans te wachten op de bussen die rond kwart over 11 zouden aankomen. Uiteindelijk met twee volle bussen rond half twaalf vertrokken voor dé wedstrijd der wedstrijden.
De sfeer in de bus zat er goed in en voordat we het wisten waren we in Leiden. Daar werd aan iedereen een toeter uitgedeeld wat voor een hels kabaal moest zorgen. Dat dit niet alleen in de zaal maar ook daarbuiten al lukte bleek uit de vele mensen die achter het raam stonden te kijken waar dat lawaai toch vandaan kwam.
Aan de score in het eerste kwart (26-18) is te zien dat Leiden een iets betere start had dan “onze” jongens. Geen paniek, iedereen had er nog vertrouwen in dat het goed zou/kon komen. “Onze” conditie is beter, dus hoe verder we in de wedstrijd zouden komen, hoe beter het zou kunnen gaan. Tweede kwart: 14-15. Kijk, Leiden al een stuk minder punten en Donar één puntje ingelopen. Met een ruststand van 40-33 kon het nog alle kanten op maar de supporters gingen met z’n allen dezelfde richting op. Het was zo warm in de zaal dat iedereen vocht moest bijvullen in de kantine en voor diegenen die nog niet liters zweet waren kwijtgeraakt stonden er lange rijen voor de wc’s.
Na een kwartiertje rust stonden de mannen weer op het veld en de supporters op de banken. Nog twee keer tien minuten en het seizoen zit erop. (Dachten we)
In het derde kwart kwam Donar terug tot 46-46 maar leverde daarna iets in waardoor de stand uitkwam op 54-50. Spannend! In het vierde kwart werd het na 62-64, 68-66 met nog ruim een minuut te spelen. 43 seconden voor tijd stond het 69-66 maar na een score met bonus stond het aan het eind van het vierde kwart 69-69. Verlenging dus. Hierin liep Donar iets uit maar werd het uiteindelijk 80-80. Nóg een verlenging. Jongens toch, we krijgen wel waar voor ons geld!
Vijf minuten later stond er 86-86 op het scorebord en waren vijf spelers van het veld gestuurd met vijf fouten (De Jong, Boxley, Ellis, Turek en Haryasz). Een derde verlenging dus, waardoor het inmiddels al zes uur was. Naar verluidt stopte de NOS toen met uitzenden vanwege het 6-uurjournaal, maar op TV Noord ging de uitzending gewoon door. Dit zinderende slot wil je toch niet missen?!
In de laatste minuut liep de score van 94-93 naar 96-93 toen er een fout werd gemaakt door Leiden. Na twee benutte vrije worpen was het 96-95 maar Leiden had balbezit met nog 12 seconden te spelen. De fans wisten dat het gedaan was. Leiden zou landskampioen worden en Donar niet.
Hadden we die laatste thuiswedstrijd tegen Leiden (61-64) maar gewonnen. Hadden we die laatste uitwedstrijd tegen Leeuwarden (92-88) maar gewonnen. Wat als de jurytafel wél bij de les was geweest en een cruciaal balbezit niet onterecht aan Leiden had gegeven. Wat als de vrije worpen beter waren geschoten (24 uit 39). Wat als…
Hoewel de teleurstelling aan Groninger kant bij iedereen was af te lezen, bleef iedereen rustig en in goede stemming. Vrijwel alle Donarfans bleven tijdens de huldiging van Leiden staan om te klappen. Nadat ook Donar hun medailles had gekregen en zo’n 25 minuten na het allerlaatste fluitsignaal van het seizoen ging iedereen richting bus om weer naar Groningen terug te keren. In de Noordoostpolder kregen we te horen dat de spelers bij Martiniplaza nog even zouden wachten op ons. Doorrijden dus!
Bij Martiniplaza aangekomen stonden de spelers inderdaad al te wachten en iedereen kon zo nog even hun medeleven betuigen met de spelers. Ook werd er (voorlopig?) afscheid genomen van Jason Ellis (vandaag goed voor 10 punten, 11 rebounds en 2 assists), die helaas maandag niet bij het afscheid aanwezig is.
Buiten Martiniplaza en later in de kroeg bleef het nog lang gezellig. Het besef dat we landskampioen-af zijn, dat Marco en wellicht een aantal spelers vertrekken, het is nog niet aanwezig. Morgen zal voor velen een zware dag worden, maar daarna kunnen we weer met veel plezier uitkijken naar volgend seizoen.
Marco, Hein-Gerd, Robby, Henry, Aron, Jason, Jason, Matthew, Steve, John, Mark-Peter, Matt en Matt, jeugdspelers, medische staf, technische staf, vrijwillers, supporters: bedankt voor het seizoen. Bedankt voor de 29 gewonnen competitiewedstrijden. Bedankt voor de Bekervoorbereiding en het fantastische Bekerweekend. Bedankt voor een geweldig Europees avontuur, met als hoogtepunt de reis naar Cantù. Bedankt voor de play-offs, bedankt voor een zinderende finale. Kortom, bedankt voor alles!
Geen reacties