Het is weer tijd om op te staan.
Maar ik heb geen zin.
Ik sta op, nog niet wakker.
Met m’n grote blote voeten op het koude zeil.
Ik wankel door het huis als een stakker.
Maar Ojee Ojee,
het is weer ‘match day’.
Ik haal alvast mijn kleren voor vanavond uit de kast en leg ze klaar. Blauwe trui en Donar jas.
Maar eerst nog even een werkdag verstouwen. Op kantoor heb ik toch wel een heel apart gevoel van binnen, je kent dat wel van vroeger, net alsof je op schoolreisje gaat. Traag verstrijken de uren, maar dan is het half vijf. Snel naar huis. Thuis gekomen omkleden, éééén kopje koffie en een boterham en dan naar mijn basketbalmaatje. Half zes, op naar Zwolle en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet. We kunnen mooi door tuffen en zijn na een uur en een kwartier in Zwolle. Kaarten gehaald en naar binnen. Een koffie, koffie, lekker bakkie koffie kopen en je weer verbazen hoe goedkoop het hier allemaal is. Kaartje zes euro, koffie (lekkere en ik ben kritisch) één eurootje, ach en ook de tosti’s kosten hier slechts één euro. Je zou er rijk van worden.
We nemen onze plaats in, samen met nog ongeveer 150 trouwe aanhangers voor het voorstellen. De speaker heet de supporters van Donar zelfs welkom! Dat hoor je niet vaak bij andere clubs.
Vlak voor de wedstrijd een minuut stilte voor de onlangs overleden Piet Leegwater. Is toch altijd weer indrukwekkend, een hal vol publiek waar je een speld kunt horen vallen. Ze hadden alleen de reclameborden uit moeten zetten, want die maken dan wel heel veel lawaai.
Oké, vol verwachting klopt ons hart als de sprongbal wordt genomen. Maar al na een paar aanvallen van Zwolle wordt het duidelijk: die laten zich niet zomaar van het veld spelen. Maar ja Amsterdam, jullie weten wel van die Tulpen uit Groningen, is door ons zelfs gedubbeld, dus laat ze maar in die waan dat ze het kunnen winnen.
Of toch niet, ik heb het gevoel dat ik een verkeerd team aan sta te moedigen. De mannen lijken in het eerste kwart te denken: waarheen, waarvoor! Ze waren telkens op een plek waar ze nou net even niet moesten zijn. We werden er stil van aan deze kant.
Ik mopper wat af op de scheidsen, maar mijn voorbuurman zei me terecht, zoek jezelf broeders, dat moeten ze doen en als ze zich hebben gevonden en weer gewoon (hoeft niet eens super te zijn) spelen, pas dan mogen we mopperen op hen die de fluit bespelen.
Rust. Even smoke on the water van onze tranen. Twaalf punten achter, hoe is dit nou toch mogelijk. Gisteren vlogen ze nog, tegen Amsterdam, naar de overwinning!
De tweede helft, dit zal deurdenderen moeten worden.
En dat gebeurde het derde kwart. Ze gingen werkelijk oehoe oehoerend hard met een kwart stand van 29-12 kregen we toch weer een heel apart gevoel van binnen. De stilte verhuisde weer naar de overkant en Leidse sleuteltjes aan mijn kant zongen weer naar hartenlust. Pippie uit Zweden, Sieneke uit Nijmegen kwamen langs.
In het laatste kwart werd het nog even spannend toen de helden van Zwolle hun laatste energie gebruikten en nog even gelijk kwamen op 83-83. Het glas was leeg en het enige wat ze konden denken was: ik wil slapen, ik ben moe. Dat mijn, inmiddels wakker geworden, helden uit Groningen gewoon door gingen was misschien wel wat gênant, maar alleen daardoor kwam de 100 uiteindelijk op het bord.
Naar mijn bescheiden mening was dat wat overdreven, maar goed, weer twee punten in de pocket. Opgetogen en nog wat na neuriënd liepen we naar de uitgang, onze Zwolse gasten bedankend.
Ik zal me volgend seizoen als een Heintje Davids gedragen om wederom in deze geweldige hal mijn gezang te laten horen.
Landstedenaren Bedankt!
Uw ReRo
Geen reacties