Na het nuttigen van de ontzettend kleffe broodjes en nadat alle supporters waren gearriveerd in het Axolute hotel werd er begonnen aan de reis naar de NGC Arena (thuisbasis van Bennet Cantù). Een voetreis.. want het was vlakbij werd ons verteld.
Kent u de Hondsrug bij Drouwen? Die was niets vergeleken met de hellingen die wij hebben moeten ontberen. Gelukkig is Cantù nog behoorlijk pittoresk dus van fatsoenlijke voetpaden hebben ze hier nog nooit van gehoord.
De voetreis ging eerst naar het supportershome van Bennet Cantù genaamd Senso Unico. Nou, dat was de bedoeling maar de vorige week gegeven instructies van de perfect Engels-sprekende Italianen waren niet helemaal goed begrepen. Eenmaal beland in een andere kroeg vlakbij de hal waar de uitbater de dollartekens in zijn ogen kreeg toen daar de hele vracht met Donarfans naar binnen kwam en de fans trakteerde op gratis chips! Echter waren de tifosi van Cantù op zoek naar ons (in positieve zin) en kregen wij nieuwe instructies en konden wij het supportershome prima vinden.
Bij binnenkomst in Senso Unico werden wij hartelijk onthaald door de Cantùfans en werden wij allemaal getrakteerd op pizza! Na menig drankje en hapjes ging de groep om circa 20:00 naar de hal. De hal had wat weg van de vijf mei hal in Leiden, alleen dan ongeveer 4x zo groot. Onder luid getrommel en gejuich werden de spelers van Donar onthaald!
De wedstrijd begon gespannen waarin beide ploegen duidelijk even hun ritme moesten vinden. Nadat JD de 3 – 3 had gemaakt ging het goed fout voor Donar. De Italianen kwamen goed in hun ritme en mede door de constant luidruchtige tifosi werd het eerste kwart afgesloten met een een 27 – 9 achterstand.
Het tweede kwart toonde Donar wat veerkracht en sloten ze het kwart winnend af met 15 – 11 waardoor er een ruststand op het bord stond van 38 – 24. Een lastige maar niet onoverkoombare achterstand. Tijdens de rust werd de vrouw van Henry Bekkering gekozen om mee te doen aan het pauzespel. Deze ging wat anders dan in Martiniplaza. Ipv 1 minuut vrije worpen nemen moest Joanne drie vrije worpen nemen tegen drie andere toeschouwers. Joanne schoot twee van de drie raak en aangezien de overige kandidaten slecht één raak schoten won Joanne hiermee het pauzespel en de prijs was een luxe koffiezetapparaat!
Waar de meegereisde fans nog hoop hadden aan het begin van het derde kwart werd deze hoop in flink tempo afgezwakt naar hopen van het behoeden van een afslachting. Bij Donar liep het niet meer en had Cantù voortdurend goed antwoord op de aanvallen en regelmatig een goede press op de bal waardoor er aan het einde een van het derde kwart een 58 – 38 op het bord stond.
Alleen het mirakel van Almere (halve finale NBB beker Giants – Amsterdam 2010) waar er na een achterstand van 20 punten nog gewonnen werd in de verlening kon Donar nog redden. Deze hoop vervloog snel in het vierde kwart waarin Cantù nog verder uitliep door vele driepunters. Donar speelde krampachtig tegen de feiten en Cantù kon vrijuit leuke aanvallen uit de hoge hoed toveren. Donar maakte wel de meeste punten van alle kwarten maar kon helaas niet voorkomen dat het kwart verloren ging met 23 – 16.
Na het eindsignaal stond er een 81 – 54 op het bord met alleen JD (11 punten) en Matt Haryasz (10 punten) in de dubbele cijfers. Cantù had zes spelers in de dubble cijfers, de namen bespaar ik jullie. Donar pakte wel meer rebounds dan Cantù 34 tegen 36. Opvallend was ook dat door Donar inside slechts 6 uit 28 werd raak geschoten maar dat daar vlak daarbuiten 9 uit 16 werd raak geschoten. Grote man bij Cantù was Manachar Markoishvili met 16 punten en 5 rebounds.
De 6de man was misschien wel de doorslaggevende factor gedurende de gehele wedstrijd. Maar ondanks het verlies niets dan respect voor de ‘harde kern’ van Cantù! Geweldig hoe deze fans sfeer kunnen brengen in een sporthal (filmpje volgt snel). Om dit respect van de Donarfans richting de Cantù-fans kracht bij te zetten toonden wij ons als goede verliezers en trokken wij richting Senso Unico waar wij wederom weer hartelijk ontvangen werden. Het bier vloeide rijkelijk en de pizza’s smaakten heerlijk. Het feest begon pas echt toen de mega slechte DJ (wat het weer leuk maakte) de ene na de andere foute discoknaller draaide. Wat er verder gebeurde zal ik jullie in detail besparen maar de steekwoorden/zinnen zijn: polonaise, knuffelen met een dikke zweterige Italiaan en veel bier.
Na twee uur feesten in Senso Unico ging een klein groepje weer terug naar het hotel, waarbij aankomst de lobby nog goed gevuld was met fans (de fans die niet naar Senso Unico waren geweest) en spelers. De sfeer in de lobby was ook prima ondanks het verlies. De sterke verhalen en sappige roddels gingen veelvuldig over tafel. Er werd om middernacht nog het lang zal hij leven gezongen voor de jarige Matthew Otten. Zo zie je dat er altijd wel een reden is voor een feestje!
Samenvattend een mooi avontuur voor de SV Donar Fans.
Missie beëindigd!
2 reacties
dan hebben ze toch nog een leuk feest gehad.het is altijd een ervaring om er bij te kunnen zijn, en te genieten van de wedstrijd en wat er na gebeurd.veel mee gemaakt, en met tevredenheid terug. dat is toch het mooiste wat er is.
Denk dat het verhaal bij het laatste filmpje over niet genoeg het team ondersteunen ook een gevolg was van het verloop van de wedstrijd.En wij zijn natuurlijk wat nuchterde dan de supporters uit Zuid Europa!