Toen ik het idee voor deze column kreeg luisterde ik, in de donkere nacht, achter het stuur, naar één van de meesterwerken uit mijn platenkast; Porgy and Bess van Miles Davis. Deze legendarische bewerking van George Gerschwins gelijknamige opera (haak nu niet af, de basketballlink wordt snel duidelijk) wordt gedragen door de magnifieke interpretaties van Davis, maar evenzeer door de vernieuwende arrangementen van Gill Evans. Davis zij hierover ooit eens “…hij schreef alleen toonladders op. Geen akkoorden…dat geeft me zo veel meer vrijheid om dingen te horen en te interpreteren…er zullen vanaf nu minder akkoorden zijn maar oneindig meer mogelijkheden om het muzikale doel te bereiken…”
In mijn hoofd resoneert de stem van het Donarcollectief dat ik gisteravond zichzelf heb zien overwinnen – dat en passant Leiden werd verslagen was slechts een voetnoot in de basketballhistorie –“ Noem ons de tegenstander (toonladder) en we hebben na vandaag zo veel meer vrijheid om dingen te zien en te interpreteren…er zullen vanaf nu minder instructies vanaf de bank zijn maar oneindig meer mogelijkheden om het sportieve doel te bereiken…..”
Ik voorspel een 4-0 overwinning in de finale serie tegen Bergen op Zoom. Ze zullen kansloos zijn. Time-outs worden louter genomen om te drinken en de tegenstander niet al te zeer in verlegenheid te brengen. Donar schrijft basketballhistorie en over 50 jaar bekijkt nog eens iemand de opnamen van de finaleserie en schrijft een column… ‘l histoire se répète, se répète, se répète, terwijl de A28 zich onder mijn wielen doortrekt en ik me afvraag of Marco Gill Evans kent…
Edwin
3 reacties
Mooi begin van hopelijk een lange reeks columns!
Ik hoop over 50 jaar je columns nog te kunnen lezen ;-> en te genieten van DONAR. Porgy and Bess van Gershwin is inderdaad heerlijke muziek!! Summertime… and the living is easy… Hopelijk kunnen we deze zomer op de Donar-overwinning terugkijken!!
Hoi mede-columnist 😉 Miles Davis…tsja mijn ouders waren en zijn nog altijd gek op jazz. Deze muziekstijl heeft mij nooit kunnen plezieren, maar de strekking van je verhaal kan er prachtig duidelijk mee gemaakt worden. Jerry Sloan, coach van Utah Jazz, zou er een voorbeeld aan kunnen nemen; hij laat zijn ploegen volgens een soort “Boot-doctrine” voortploeteren en heeft er dus nog nooit het ultieme succes mee geboekt. Maar mogelijk komt het doordat Jazz niet in Utah, maar in New Orleans huist. Je verhaal spreekt van vrijheid in gebondenheid. Laten we hopen dat het zo zal gaan. Maar 4-0? Mmmm, ik denk 4-1…
Veel inspiratie toegewenst! JanW.