Nieuwe column Vike: Vrijwillig

Vrijwillig

Vrijwillig. Wat een prachtig woord. De Van Dale heeft er een aantal omschrijvingen voor: 

• iemand die vrijwillig iets op zich neemt
• iemand die belangeloos bepaalde soorten van werk op zich neemt
• iemand die onverplicht en onbetaald in enig georganiseerd verband werkzaamheden verricht ten behoeve van groepen uit de samenleving.  

De laatste omschrijving vind ik eigenlijk de beste. Vanwege de woorden ‘onverplicht’ en ‘onbetaald’. Iemand verricht werkzaamheden terwijl hij er niet toe verplicht is en krijgt daar geen geld voor, is dat niet prachtig? De Nederlandse samenleving staat bekend om het feit dat er enorm veel vrijwilligers actief zijn. Denk aan het ouderenwerk, denk aan zendingswerk in derdewereld landen, denk aan al die collectanten die bij weer en wind onderweg zijn. Veel burgers ontwikkelen initiatieven om onverplicht en onbetaald de samenleving van dienst te zijn. De zorgverlening in Nederland staat nog steeds op een hoog niveau, iets wat ondenkbaar zou zijn door de inzet van vele duizenden mantelzorgers die zich, dag in, dag uit inzetten voor hun zieke partner, familielid of kennis. Het lijkt vanzelfsprekend, maar neem van mij aan, dat is het niet. En met het woord ‘vanzelfsprekend’ belanden we dan bij het eigenlijke onderwerp van deze column: de vele vrijwilligers die van onze prachtige basketballclub zo’n bijzondere club maken. En de laatste tijd krijg ik steeds meer het gevoel dat men dat als vanzelfsprekend ervaart. Maar is dat eigenlijk wel zo?

Een typische basketballavond: Donar speelt een thuiswedstrijd in de Martiniplaza. ‘Ha, leuk’, denken we en een uurtje voor de wedstrijd gaan we op pad, parkeren onze auto, kopen een kaartje of nemen onze seizoenskaart mee, kopen een programmaboekje, misschien nog wat te drinken, zoeken een plekje in de zaal en genieten van een leuke basketballavond! Zeker wel, ook voor mij is dat het geval. Maar realiseren we ons wel hoeveel vrijwilligers er nodig zijn om ons dat leuke avondje te bezorgen? Hoeveel mensen er al lang van tevoren bezig zijn om dit allemaal mogelijk te maken? Denken we echt dat die mooie basketballvloer er vanzelf komt? Denken we echt dat onze programmaboekjes door betaalde krachten wordt geschreven en samengesteld? Of dat de man die mijn kaartje knipte daar een vorstelijk salaris voor ontvangt? Onverplicht en onbetaald, ten behoeve van anderen. Dat is de situatie. Een club als de onze kan alleen maar bestaan bij de gratie van al die vrijwilligers, mensen die wekelijks vele uren in hun club steken en daar niets voor terug verlangen. Natuurlijk, de acteurs staan op de vloer, daar komen we voor, maar die acteurs zouden er niet eens zijn als de voorwaarden niet voor ze zouden worden gecreëerd. Door vrijwilligers dus.

Toen Pep Clarós vernam hoeveel vrijwilligers zich bezig houden met ‘ons’ Donar, stond hij perplex. In de landen waar hij vóór Nederland werkzaam was geweest, was hij gewend aan professionele organisaties, met veel goede, vakkundige, goed opgeleide en goed betaalde medewerkers. In Groningen moeten we het doen met een handjevol betaalde krachten die trouwens, dat kan ik u verzekeren, naast hun betaalde werkzaamheden ook nog vele extra onbetaalde uren zich inzetten om toch vooral maar een succes te maken van deze club. Onverplicht en onbetaald. En wat dacht u van de bestuursleden? Toch al niet de leukste functie om te hebben de laatste tijd, gezien de enorme hoeveelheid kritiek die deze heren moeten verwerken. Terecht of onterecht, daar gaat het mij niet om, maar heeft u enig idee hoeveel uren deze mensen moeten opofferen om deze club te kunnen besturen? Onverplicht en onbetaald! En ja, ik geef het toe, als ik dan hier en daar de term ‘zakkenvullers’ voorbij hoor komen dan word ik boos. Want echt, er is niemand die deze kwalificatie verdiend heeft.

Vandaar, dat ik op deze plek een lans wil breken voor al die mensen als vrijwilliger steeds maar weer bezig zijn om zich in te zetten voor onze club. En daarom wil ik eigenlijk iets aan u vragen: de volgende keer, als de spelers gepresenteerd worden en we weer gaan staan voor Donar, omdat we dat altijd doen, en we weer applaudisseren voor Donar, omdat we dat altijd doen, wilt u dan ook een beetje meeklappen voor de vrijwilligers? Geloof me, ze zullen het waarderen want waardering is het enige wat een vrijwilliger af en toe eens nodig heeft. Voor de rest doet hij zijn werk graag, onverplicht en onbetaald. Vanzelfsprekend? Ik dacht het toch niet. En dus zal mijn applaus ook gelden voor de vrijwilligers van Donar. Klapt u met me mee?

Vike

NB. Mocht u nog twijfelen, deze column is op vrijwillige basis geschreven. Onverplicht en onbetaald.